Altijd al willen doen, nu deed zich de kans voor: met een groep van 5 vrouwen (de mannen bewaakten onze tasjes) uit een vliegtuig springen. Met parachute én ervaren duo-springer. Nu kan ik me er iets bij voorstellen dat niet iedereen deze wens (of het geld ervoor) heeft – of dat je nog bezig bent met lef verzamelen. Ik heb in ieder geval de sprong gewaagd!
Mijn conclusie lees je op het eind. Ik verontschuldig me alvast voor de vele uitroeptekens en superlatieven die nog komen: het was een ENORM mooie en bijzondere ervaring!
Zon, >25 graden, weinig wind en een heldere lucht; het weer kon niet beter zijn. Mijn stemming gelukkig ook (niet). En wat geweldig om zo’n ervaring samen met familie en vrienden mee te maken! Nog vol met adrenaline vanuit het voetbalveld – ik heb één helft kunnen spelen – even flink gehaast om er op tijd te zijn: (bijna) gelukt!
Niet (on)gevaarlijk?
Stap 1: inchecken. Door een formulier in te vullen, je handtekening te zetten en even af te tikken (210 euro …kassa!). Fiew, gelukkig, ik ervaar eindelijk een gevoel van spanning.
Eerste zin op het formulier: iets met ‘dat ik me ervan bewust ben dat het niet ongevaarlijk is wat ik ga doen’. Eh, ik frons, voel verbazing – en een sensatie in m’n buik – en lees het hardop. In mijn beleving is in de auto stappen gevaarlijker dan met parachute uit een vliegtuig springen (achteraf, afgaande op kort research, bleek dat ook het geval).
Enfin, het moment van invullen zorgde voor een soort van opluchting (ben ik toch enigszins normaal) en ik voelde eindelijk dat het iets bijzonders was – iets denken is één, iets voelen is eh – zeg ik dat zo? – twee.
De instructie: vergeet vooral niet te genieten
Goed, ik dwaal af… We werden omgeroepen. Kregen een gezamenlijke instructie die half verstaanbaar was (als ik het goed begreep was het een pool die gebrekkig Engels sprak) en werden in ons tuigje gehesen. Wat volgde was een kennismaking met ‘de duo’ en verdere persoonlijke instructie. Iets met ‘doe de banaan’, ‘volg de tapsignalen’, ‘benen optrekken bij de landing’ en ‘vergeet niet te genieten!’.
Eager for life – learn to fly
Zo’n 10 spannende minuten later waren we – in de goede betekenis van het woord – aan de beurt. We stapten het vliegtuig in (zo een met haaienbek op z’n snuit) en ik stapte met m’n duo als laatste in, om plaats te nemen naast de piloot – ik maak geen grapje: – type Dave Grohl (als piloot) in Learn to fly, maar dan zonder lach op z’n gezicht.
Waar normale mensen bang zijn om met parachute (eh, of met parachute nog in de verpakking) neer te storten, dacht ik een moment ik hoop dat deze man eager is for life. Oja, en ik was bang voor insecten die met 200 km per uur in je gezicht en mond ‘landen’ (je moet tenslotte toch ademhalen) – gelukkig, zo vertelde m’n duo me, bleek dat niet te kunnen.
Volgende rilmoment: de twee adrenalinejunkies die met ons meeliftten, sprongen op iets lagere hoogte alleen het vliegtuig uit.
Hm, ziet er best kwetsbaar (en eng) uit – en yayks, wat een klein pakketje, zo’n parachute.
9000 ft, we zijn er…
Ok, 9000 ft, oftewel 3 kilometer: we zijn er. Als laatste erin betekent als laatste eruit (eh, althans: gelukkig bleef de piloot zitten). Erg bijzonder om eerst de anderen te zien (zenuwpezen en) springen. We schuifelen naar voren, ik ‘doe de banaan’, lach naar de camera, voel me enthousiast en vol (vooral goede) spanning en GA!
Mijn eerste gedachten: whooooeee, whaaaa, yeeeey, dat uitzicht! wat bijzonder! …ademhalen! Vooral dat laatste blijkt even wennen. 35 seconden naar beneden vallen met 200 km per uur is natuurlijk ook niet niks. Na ongeveer 5 seconden naar-buik-gevoel is het vooral (intens) genieten: armen wijd en alle indrukken waarnemen, in jezelf en om je heen.
Serene rust, mindful genieten en nog even stunten
Vervolgens gaat de parachute los (eh ‘open’, ben van oorsprong Twents), de ‘terugslag’ of hoe je het wilt noemen voelt soepel en wat ik vervolgens ervaar is serene rust, stilte, een enorm contrast, maar daardoor juist nog specialer. Nu kun je bewust genieten van het uitzicht, het gevoel en de ervaring (jep, helemaal mindful). Oja, en zelf de parachute besturen. Erg mooi gezicht, de Ijssel en Deventer vanaf die hoogte. Hebben zelfs nog even low profile gestunt – 180 graden (‘plat’) rondjes gedraaid. Was leuk, maar werd wel erg dizzy.
De landing
Dan: de landing. Nadat ik de rest veilig had zien landen (mooi gezicht, al die parachutes onder je) was het onze beurt. Benen flink optrekken – is lastig, vooral na een voetbalwedstrijd – en het laten gebeuren… Geland! Zo, dat viel best mee.
Ok, snel ervaring op camera vastleggen en inpakken en wegwezen – het blijft een commerciële business.
Conclusie: ‘had je bij moeten zijn’
In de pendelbus terug: vrolijke, ontroerde en ontspannen gezichten, superlatieven en pogingen om woorden te vinden voor wat net hebben meegemaakt. Conclusie: moeilijk onder woorden te brengen en zo anders (vooral: zo veel bijzonderder) dan we hadden verwacht. Echt een gevalletje ‘had je bij moeten zijn’.
Duo bedankt, brevet in ontvangst genomen, film teruggekeken en ons ‘de man’ gevoeld tussen de echte mannen op de bank – die zich (bedankt mannen!) opgeofferd hebben om onze tasjes te bewaken. Dit was zó bijzonder!
Bij twijfel: go for it!
Na mijn ervaring kan ik je zeggen: wil je het ook, of twijfel je nog… Go for it, het is absoluut de moeite (en het geld) waard! En wil je het om welke reden dan ook niet: ook daarvoor respect – en vergezel vooral iemand die het wel gaat doen – er is altijd wel een tas te bewaken ;-).
Honger naar Beeld, Tekst en Bewustzijn 